Styl klasyczny – żabka

Dzisiaj postaram się opisać styl klasyczny potocznie nazywany żabką. Za nami już styl grzbietowy oraz dowolny. Cóż jeszcze więcej mogę dodać we wstępie? Zapraszam na basen i miłego pływania żabką.

Trochę historii…

• Najstarszy ze stylów znany już w starożytności. Po raz pierwszy został opisany w 1538 roku przez Nicolesa Wynmana.
• W późniejszym czasie był coraz rzadziej wykorzystywany na zawodach, ponieważ w konfrontacji z kraulem prezentował się słabo. Wszystko było spowodowane małą prędkością pływania.
• W 1904 roku żabka stała się osobnym stylem podczas zawodów.
• W 1918 roku niemieccy pływacy zmienili trochę ten styl stawiając duży nacisk na pracę nóg. Wprowadzili oni duże rozwarcie nóg podczas pływania żabką.
• Od 1934 roku zaczęto stosować motylkowe przenoszenie nóg, co skutkowało większą prędkością i po raz kolejny klasyczna żabka odeszła do lamusa.
• W 1952 roku postanowiono rozdzielić styl klasyczny od motylka, co sprawiło powrót konkurencji na olimpiady.
• W 1956 roku nakazano, aby głowa cały czas była wynurzona z wody. Nie można jej było zanurzać jak to było wcześniej.

Styl klasyczny – wady i zalety

Zalety:

• Dobra orientacja w terenie.
• Pracują stawy biodrowe oraz kolana, dlatego jest wskazana dla osób, które chcą poćwiczyć te partie.
• Możliwa komunikacja z innymi ludźmi, a nie jak w przypadku stylu grzbietowego.
• Możliwość przepłynięcia sporych odległości.

Wady:

• Styl klasyczny jest najwolniejszy ze wszystkich stylów.
• Skomplikowane ruchy nogami w porównaniu do pozostałych stylów.

Schemat pływania żabką.

1. Ustawiamy się w pozycji wyjściowej, czyli nogi wyprostowane, a ręce skierowane do przodu.
2. Ręce są lekko ugięte w łokciach i rozpoczynamy nimi ruch na zewnątrz (do tyłu) i lekko w dół do linii barków. W tym samym czasie nogi uginamy w kolanach tak, aby stopy znajdowały się blisko pośladków.
3. Rękoma wykonujemy ruch do wewnątrz tak, aby dłonie znalazły się pod brodą, a łokcie klatką piersiową. W tym czasie wychylamy głowę i wdychamy powietrze.
4. Następuje odepchnięcie nogami. Ręce przesuwają się do pozycji wyjściowej, a głowa wraca pod wodę, gdzie wydychane jest powietrze.
5. Teraz nasze ciało leży lekko pod powierzchnią wody i przemierza przez nią jak strzała. Tracimy tutaj szybkość. Zaczynamy od początku cały proces. Należy pamiętać, że im krócej będziemy w bezruchu to tym szybciej będziemy płynąć.

Życzę wszystkim udanego pływania i miło spędzonego czasu nad wodą. Zapraszam także do komentowania i dzielnie się swoimi wrażeniami z pływania.