TECHNIKA KAJAKARSTWA
Każdy wodniak przed wyruszeniem na wędrówkę kajakową winien zapoznać się z podstawowymi zasadami prowadzenia jednostki pływającej. Poznanie techniki wiosłowania, znaków wodnych i prawa wody uchroni nas przed przykrymi niespodziankami, które czyhają na rzekach i jeziorach. Podstawą poruszania się kajakowca na szlakach wodnych jest posiadanie karty pływackiej. Od niej zależy wyjazd na wodę. Powszechna karta pływacka, jest dostępna już od 12 roku życia, po złożeniu egzaminu z pływania, na który składają się: przepłynięcie stylem dowolnym 200 m w wodzie stojącej lub 400 m w wodzie bieżącej, skoczenie do wody z wysokości 1 m i przepłynięcie pod wodą 5 m, w stojącej wodzie, lub 10 m w wodzie bieżącej. Innowacją w tym zakresie jest ustanowiona Specjalna Karta Pływacka, o którą ubiegać się może każdy, kto skończył 18 rok życia, spełniając następujące warunki: przepłynąć w wodzie 1500 m, 15 m pod wodą, wykonać skok startowy ze słupka i nurkować 3 m. Posiadacze wyżej wymienionej karty otrzymują legitymację SKP, żółty czepek z czarnym pasem i mają prawo pływania po wodach nie strzeżonych i obowiązek niesienia pomocy tonącym. Posiadanie karty pływackiej to jeszcze nie wszystko dla kajakowca. Musimy poznać zasady wsiadania, wysiadania, dobijania kajakiem, jak wiele innych nieodzownych prawideł, które ułatwiają nam manewrowanie, zapewniają bezpieczeństwo i pozwolą na podjęcie wędrówek po szlakach wodnych.
Znoszenie kajaka — kajak znosimy na wodę (bez bagażu), ujmując go za dziób i rufę. Jeśli wykonujemy to bez załogi (sami), ustawiamy na brzegu kajak prostopadle do wody i zsuwamy dziobem — rufę unosząc w górę, a następnie lekko kładziemy na wodę. Podobnie postępujemy mając wózek — wjeżdżamy do wody, odpinamy przytrzymujące kajak pasy i wyciągamy wózek. Następnie umocowujemy kajak cumką do brzegu, tak by dziób skierowany był pod prąd, a na wodzie stojącej — pod wiatr.
Wsiadanie — już po załadowaniu kajaka, stawiamy zgiętą jedną nogę na ożebrowaniu podłogi, przytrzymując równocześnie falochron i ułożone wiosło, po czym wsiadamy, wkładając drugą nogę. W wypadku gdy dno jest nieprzyjemne, brudne, wstawiamy po obmyciu jedną nogę, drugą zaś obmywamy i po zajęciu miejsca osuszamy.
W kajaku dwuosobowym pierwsza zajmuje miejsce załoga, sternik zaś przytrzymuje kajak, dopiero potem wsiada. Przy wysiadaniu kolejność jest odwrotna, tzn. pierwszy opuszcza kajak sternik, przytrzymując go, a następnie załoga. Przy dobijaniu do brzegu (zawsze pod prąd) unikajmy uszkodzenia kajaka, jakie może spowodować brawurowe dobicie, “przepychanie się po piachu lub kamieniach. Lepiej sprawdzić głębokość, wysiąść na głębszej wodzie i przeprowadzić kajak lub po odciążeniu przenieść go na brzeg.
Siedzenie — wygodne siedzenie jest nieodzownym warunkiem dobrego wiosłowania. Zabrania się siadania, na pokładzie z nogami wewnątrz lub na zewnątrz kajaka. Przez prawidłowe siedzenie (w takiej pozycji przebywamy na wodzie kilka godzin) rozumiemy utrzymanie wysokości bioder na wysokości falochronu, nogi lekko ugięte w kolanie, rozwarte, dotykają burtnic, zaś stopy oparte o orczyk sterowy lub wręg umożliwiają utrzymanie stateczności kajaka, prowadzenie po linii prostej i zwiększają siłę pociągnięcia wiosłami.
Wiosło — ujmujemy je oburącz i przed wykonaniem pierwszych uderzeń podnosimy w górę opierając na głowie. Ręce ustawiamy tak, aby wiosło z przedramieniem tworzyło kąt prosty. Pociągnięcie wiosłem wykonujemy możliwie nisko (nie zawadzać o burty), przez zagarnięcie wody piórem wiosła na głębokości 3/4 powierzchni pióra, z jednoczesnym wypchnięciem drugiego ramienia aż do jego wyprostowania. Ramiona pracują rytmicznie, gdy jedno wypycha wiosło wzdłuż burty kajaka, drugie ugięte prowadzi równolegle do kierunku, w którym płyniemy. Siła pociągnięć obu rąk musi być jednakowa, co zapewni zachowanie kierunku posuwania się kajaka. W czasie wiosłowania tułów jest lekko pochylony, a rozwarcie kolan ułatwia oddech, zmniejszając ucisk na przeponę. Ręka odpychająca winna być na wysokości oka. Wiosła nie należy ściskać zbyt mocno, bo w ten sposób szybko męczą się ręce. Pociągnięcia wiosła muszą być długie, równe, energiczne i ciche. Krótkimi, mocnymi i szybkimi pociągnięciami pokonujemy silny prąd lub jakąś przeszkodę. Jeśli posiadamy wiosła składane, pożądane jest skręcenie ich pod kątem 90°, aby pióro nie zanurzone w wodzie przecinało powietrze, pokonując łatwo jego opór. Płynąc na skręconych wiosłach robimy obrót kiścią dłoni, aby pióro zanurzające się w wodzie ustawione było prostopadle do wody.