Często jednak przy pokonywaniu jakiejś przeszkody uderzenie bocznej fali kładzie kajak na burtę. Aby uniknąć wywrotki, musimy podeprzeć kajak wiosłem. Ciągniemy więc wiosło po wodzie, po stronie przechyłu, a ciężar ciała przenosimy na stronę przeciwną. W wypadku gdyby kajak nie wrócił do równowagi po pierwszym podparciu ponawiamy ten manewr z tym, iż przenosimy pióro w wodzie do przodu i wykonujemy pociągnięcie aż do uzyskania równowagi.
Na zakończenie należy przytoczyć sposób ominięcia groźnego warkocza, jaki podaje pewien doświadczony kajakowiec: „…Płynąc z osobą płci tzw. słabej, staram się tak ustawić kajak przed kolejnym wzburzonym nurtem w zakolu rzeki, by wjechać na jego spokojne i „czyste” pobocze. Jest tam lekki spadek wody do głównego nurtu, największy na początku zakola. Przypuśćmy, że zbliżamy się do prawego dwustumetrowego warkocza. W odległości 100—150 m spływamy kajakiem na lewy brzeg w ten sposób, by na samym początku zakola być już o 3—6 m na lewo od niebezpiecznie wzburzonego nurtu. Krótkimi i silnymi pchnięciami wiosłem (czasem podwójnie od prawej strony kajaka) utrzymujemy się w bezpiecznej odległości od nurtu, na który spycha nas rzeka. Płyniemy dalej i gdy nurt przerzuca się na lewy brzeg, przecinamy pod kątem bezpieczną już końcówkę dotychczasowego prawego nurtu i znów wpływamy na spokojną wodę, pozostawiając tym razem po lewej stronie wzburzony nurt. Przy tym przejściu musimy ze zdwojoną siłą rytmicznie wiosłować, silniej odpychając wodę z lewej strony kajaka. Uważamy przy tym, by kajaka nie odwróciło rufą do przodu”.
Jak już wyżej podano, rzeki górskie posiadają różne trudne do pokonania przeszkody. Dostrzeżenie i umiejętność rozpoznania przeszkody w porę, umożliwi pokonanie lub ominięcie jej bez przykrej wywrotki.
Wywrotka — która niejednego z nas może spotkać nie tylko na wodach górskich, lecz także i nizinnych, zakończy się tylko kąpielą, jeśli zachowamy spokój, opanowanie i zastosujemy się do poniższych rad. Jeśli wywrotka nastąpiła na wodzie płytkiej i stojącej, gdzie mamy tzw. grunt, przy sprawnej akcji nie sprawi nam trudności doprowadzenie naszej jednostki do stanu takiego, by nadawała się do dalszej wędrówki. Wyławiamy i zabezpieczamy zawartość kajaka, a następnie wylewamy z niego wodę:
1. Załoga (szlakowy) unosi dziób, by wylać część wody, a następnie sternik podnosząc rufę wylewa resztę, lekko przechylając kajak w lewo i prawo
2. Odwracamy kajak i kładziemy na wodę
3. Doprowadzamy do brzegu, ładujemy części suche, zaś mokre rozkładamy na kajaku.
Na wodzie bieżącej, gdy czujemy grunt pod nogami, jeden wyławia sprzęt, drugi zaś stara się doprowadzić jednostkę na płytszą wodę, by uniknąć zniesienia na głębię. Resztę czynności wykonujemy jak powyżej.
Na wodzie głębokiej, natychmiast po wypłynięciu sprawdzamy, czy nasz towarzysz jest na powierzchni wody, słabszego wraz z zadaniem holowania kajaka odsyłamy na brzeg, sami zaś wyławiamy i zabezpieczamy sprzęt.
W wypadku wywrotki na jeziorze staramy się: zabezpieczyć wartościowsze przedmioty, a następnie odwrócić kajak lub holować go do brzegu. W zasadzie staramy się jak najszybciej odwrócić kajak i przyholować do słabiej pływającego towarzysza, aby mógł przytrzymać się dziobu lub rufy. W razie niemożliwości odwrócenia jednostki, wyławiamy sprzęt ratunkowy (koło, kapok, tratwa) i podajemy słabszemu, sami zaś zajmujemy się sprzętem, bacząc na płynącego towarzysza.
Jeśli odwrócimy kajak, staramy się opróżnić go częściowo z wody, a następnie wejść do niego i wylać resztę. Wejście do kajaka następuje od strony rufy, w następujący sposób: silniejszy (sprawniejszy) członek załogi unosi dziób do góry, zanurzając rufę, zaś drugi, chwytając jak najdalej tył kajaka, okrakiem wciąga się po rufie do jego wnętrza, przechodząc następnie do dziobu. Następnie stara się zanurzyć dziób i umożliwić wejścia drugiemu, w podobny sposób jak po rufie, jednocześnie stopniowo cofając się do tyłu, by utrzymać równowagę kajaka.